Μπορείτε να διαβάσετε και τα υπόλοιπα κεφάλαια εδώ: Οσίου Εφραίμ του Σύρου. Έργα.
Για τη μετάνοια
Ο Κύριος που κατέβηκε στη γη από την αγκάλη (Ιω. 1, 18) του Θεού Πατρός και έγινε για μας δρόμος (Ιω. 14, 6) σωτηρίας, μας διδάσκει για τη μετάνοια με την ευλογημένη και θεϊκή φωνή του, λέγοντας· «Δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τους δικαίους αλλά τους αμαρτωλούς (Ματθ. 9, 13)· ούτε, πάλι, έχουν ανάγκη από γιατρό οι υγιείς, αλλά οι άρρωστοι (Μαρκ. 2, 17. Λουκ. 5, 32)».
Αν εγώ τα λέω αυτά, ποτέ να μη με ακούσεις· αν όμως τα λέει ο ίδιος ο Κύριος, γιατί δείχνεις καταφρόνηση, αμελώντας για τη ζωή σου; Αν συναισθάνεσαι ότι έχεις μέσα σου τραύματα λογισμών και πράξεων, γιατί αδιαφορείς εσύ για τα κρυφά τραύματα σου; Γιατί φοβάσαι τον Γιατρό; Δεν είναι άγριος, ούτε επίσης σκληρός, ούτε άσπλαχνος· δε μεταχειρίζεται το μαχαίρι, ούτε επίσης μεταχειρίζεται φάρμακο πικρό και καυστικό· γιατρεύει μόνο με το λόγο.
Αν θέλεις να έρθεις σ’ αυτόν, είναι γεμάτος αγαθά και γεμάτος ευσπλαχνία. Για σένα ήρθε από την αγκάλη του Πατρός· για σένα σαρκώθηκε· για να έρθεις σ’ αυτόν δίχως φόβο· για σένα έγινε άνθρωπος· για να σε γιατρέψει από τα φοβερά τραύματα σου. Με πολλή αγάπη και με όλη την αγαθότητα του σε καλεί κοντά του.
Πλησίασε, αμαρτωλέ· γιατρέψου εύκολα· πέταξε από πάνω σου το βάρος των αμαρτιών· πρόσφερε την προσευχή, και βάλε πάνω στο σάπιο μέρος δάκρυα. Αυτός ο Γιατρός είναι ουράνιος. Επειδή είναι αγαθός, με δάκρυα και στεναγμούς θεραπεύει τα τραύματα. Πλησίασε, αμαρτωλέ, στον αγαθό Γιατρό προσφέροντας τα δάκρυα, σαν το καλύτερο φάρμακο. Διότι και ο ουράνιος Γιατρός έτσι θέλει, να θεραπευθεί ο καθένας με τα δικά του δάκρυα, και να σωθεί· διότι αυτό το φάρμακο δεν ενεργεί περισσότερο απ’ όσο πρέπει, ούτε ερεθίζει το τραύμα, αλλά σε γιατρεύει αμέσως. Ο Γιατρός περιμένει να δει τα δάκρυα σου· πλησίασε· μη φοβηθείς· δείξε του το τραύμα σου, προσφέροντας και φάρμακο, το δάκρυ και το στεναγμό.
Να, λοιπόν, έχει ανοιχθεί η θύρα της μετανοίας· σπεύσε, αμαρτωλέ, προτού να την κλείσει. Δεν περιμένει τον καιρό, για να αδιαφορείς εσύ, ούτε αυτή η θύρα της μετανοίας, καθώς σε βλέπει ράθυμο, ανέχεται να περιμένει τη δική σου καταφρόνηση. Γιατί μίσησες τη ζωή σου, άθλιε; Τί λοιπόν υπάρχει ανώτερο από την ψυχή σου, άνθρωπε; Εσύ όμως, αμαρτωλέ, την περιφρόνησες. Δε γνωρίζεις, αγαπητέ, ποια ώρα θα προστάξει ο ουράνιος Γιατρός να κλείσει η θύρα της γιατρειάς του.
Πλησίασε, παρακαλώ. Σπεύσε να γιατρευθείς. Θα κάνεις να χαρεί η ουράνια στρατιά με τη μετάνοια σου. Ο ήλιος κόντεψε προς το βράδυ· για χάρη σου περιμένει, για να προφτάσεις στον προορισμό σου (Ιω. 14, 2). Ως πότε θα ανέχεσαι τον σιχαμερό Εχθρό σου, κάνοντας χωρίς ντροπή το θέλημά του; Διότι εκείνος θέλει και στη φωτιά να σε ρίξει· αυτό είναι το δικό του μέλημα· αυτό είναι το δώρο του σ’ εκείνους που τον αγαπούν. Αυτός εκμεταλλευόμενος τις κακές και σιχαμερές επιθυμίες, κάνει πόλεμο με όλους τους ανθρώπους· αυτός πάλι ο σιχαμερός οδηγεί στην απελπισία όσους πειθαρχούν σ’ αυτόν· σκληραίνει την καρδιά, ξηραίνει τα δάκρυα, για να μην αισθανθεί κατάνυξη ο αμαρτωλός.
Απόφευγε τον εντελώς, άνθρωπε μου, μίσησε και σιχάσου τις δικές του γοητείες. Μίσησε τον Πονηρό και απόφευγε τον Πανούργο· διότι είναι ανθρωποκτόνος από την αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου (Ιω. 8, 44) ως τη συντέλεια. Απόφευγε τον, άνθρωπε μου, για να μη σε φονεύσει· άκουσε, αγαπητέ, την μακάρια φωνή που καθημερινά λέει· «Ελάτε σ’ εμένα όλοι εσείς που είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι, και εγώ θα σας δώσω ανάπαυση. Πάρτε τον ζυγό μου επάνω σας, και μάθετε από μένα ότι είμαι ήσυχος, πράος και επιεικής, και θα βρείτε ανάπαυση στις ψυχές σας» (Ματθ. 11, 28-30).
Καθημερινά σου ομιλεί για ανάπαυση, και σου υπόσχεται ζωή. Πλησίασε, μη φοβηθείς. Ο Κύριος είναι αγαθός και δεν έχει ανάγκη από τίποτε· δε ζητά λογαριασμό για καμιά αμαρτία. Είναι καταφύγιο για να προστατευθεί κανείς από όλα τα κακά· γιατρεύει τα τραύματα· πλουσιοπάροχα χαρίζει τη ζωή, επειδή είναι αγαθός· με ευκολία δέχεται αυτούς που γονατιστοί τον ικετεύουν, επειδή είναι Θεός μέγας και προγνώστης, και γνωρίζει όλες μας τις σκέψεις.
Όταν κάποιος έρχεται σ’ αυτόν να γιατρευθεί, ο Θεός βλέπει την καρδιά του και όλη την προθυμία του. Όταν πλησιάζοντας κανείς έχει σταθερό τον ευσεβή λογισμό του, ο ίδιος ο αγαθός Θεός, χάρη στην αγαθότητα του, αμέσως αποκαλύπτεται σ’ εκείνους που τον ζητούν· και προτού να σηκώσει ο άνθρωπος τα μάτια του στον Θεό, ο Θεός του λέει, «Είμαι εδώ»· και προτού ο άνθρωπος να τον πλησιάσει, ανοίγει το θησαυρό του μπροστά σ’ αυτόν που τον ζητά. Πρωτύτερα στέλνει άφθονους τους θησαυρούς του, και προτού να τον παρακαλέσει ο άνθρωπος, ο Θεός συμφιλιώνεται μαζί του· προτού ο άνθρωπος να προσευχηθεί, βρίσκει το έλεος, διότι η αγάπη του Θεού έτσι ποθεί και θέλει να είναι αυτοί που με ειλικρίνεια τον πλησιάζουν.
Δεν αργεί να ακούσει· ούτε πάλι κατηγορεί τον ασεβή, που τον πλησίασε, λέγοντας· «Γιατί τόσον καιρό υπηρέτησες ως δούλος τον Εχθρό, και περιφρόνησες με τη θέληση σου εμένα τον Κύριό σου;». Δεν εξετάζει την ποσότητα του καιρού που πέρασε, αλλά μονάχα την ταπείνωση. Ο Κύριος βλέπει τα δάκρυα και τους στεναγμούς εκείνου που τον ικετεύει γονατιστός. Επειδή είναι προγνώστης, ως Θεός και πλάστης μας, αμέσως συγχωρεί όλες τις αμαρτίες μας, όλα τα σφάλματα των λογισμών και των πράξεων· και ορίζει να φέρουν την πρώτη στολή (Λουκ. 15, 22) γι’ αυτόν που έρχεται κοντά του, και πάλι του βάζει δαχτυλίδι στο δεξί χέρι και προστάζει σ’ όλους τους Αγγέλους να χαρούν μαζί του για την ανεύρεση αυτής της ψυχής του αμαρτωλού.
Μακάριοι πραγματικά είμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι, για το πόσο αγαπητό Κύριο έχουμε, πόσο αμνησίκακο, αγαθό, πονετικό, σπλαχνικό, μακρόθυμο, που συγχωρεί πάντοτε τις ασέβειες μας, αν εμείς θέλουμε. Διότι τον βλέπουμε να μας παρακινεί και συγχρόνως να μακροθυμεί· τον βλέπουμε να μας προσφέρει όλα τα αγαθά του σ’ αυτή τη ζωή, αλλά και σ’ εκείνη τη ζωή, αν θέλουμε.
Ελάτε λοιπόν, ας τον παρακαλέσουμε, όσο ακόμη υπάρχει καιρός· εδώ, όσο ακόμη βρισκόμαστε εμείς σ’ αυτή τη ζωή, μπορούμε πάντοτε να παρακαλέσουμε και να λυγίσουμε (με τις προσευχές μας) τον Κύριο. Είναι εύκολο σ’ εμάς να ζητήσουμε συγχώρηση· είναι κατάλληλος καιρός, ακόμη και να χτυπούμε την θύρα της ευσπλαχνίας του. Ας χύσουμε δάκρυα, όσο ακόμη είναι καιρός να δεχτεί τα δάκρυά μας, για να μην κλάψουμε ανώφελα, όταν φύγουμε και πάμε στην άλλη ζωή· διότι εκεί δεν έχουν καμιά αξία τα δάκρυα.
Όσο θέλουμε εμείς, τόσο και ο αγαθός Θεός συγχωρεί. Διότι εδώ μας ακούει, όταν τον παρακαλούμε, και σ’ αυτή τη ζωή μας συγχωρεί, όταν τον ικετεύουμε. Εδώ σβήνει τις αμαρτίες μας, όταν εμείς ενεργούμε με φρόνηση. Σ’ αυτή τη ζωή υπάρχει παρηγορία, σ’ εκείνη όμως τη ζωή γίνεται εξέταση. Εδώ υπάρχει μακροθυμία, εκεί υπάρχει σκληρότητα. Εδώ υπάρχει συγκατάβαση, ενώ εκεί υπάρχει αυστηρότητα.
Εδώ υπάρχει η δυνατότητα να ενεργεί κανείς όπως θέλει, εκεί υπάρχουν δικαστήρια. Εδώ υπάρχει άνεση, εκεί θλίψη. Σ’ αυτή τη ζωή απόλαυση, ενώ εκεί βασανιστήρια. Εδώ πλεονεξία, ενώ εκεί τιμωρία. Εδώ γέλια, ενώ εκεί θρήνος. Εδώ αμέλεια, ενώ εκεί κόλαση. Εδώ καταφρόνηση, εκεί αιώνιο πυρ. Εδώ καλλωπισμός, ενώ εκεί κόλαση. Εδώ έπαρση, ενώ εκεί εξευτελισμός. Εδώ οι αρπαγές, εκεί το τρίξιμο των δοντιών. Εδώ τα χρυσοστόλιστα ενδύματα, εκεί σκότος και μαυρίλα. Εδώ αδιαφορία, εκεί τελείως ασυγχώρητα αμαρτήματα.
Αφού τα γνωρίζουμε αυτά, αγαπητοί αδελφοί μου, γιατί παραμελούμε τη σωτηρία μας; Ας μην προσηλωθεί, αδελφοί μου, ο νους μας σ’ αυτή τη ζωή· και ας μην αισθανθούμε ευχαρίστηση από την αγάπη για τα γήινα, για να μην αισθανθούμε σ’ εκείνη τη ζωή πίκρα από το θρήνο μας. Για ποιο λόγο δείχνουμε καταφρόνηση, μη θέλοντας, όσο ακόμη είναι καιρός, να γιατρευτούμε με λίγα δάκρυα του σύντομου αυτού καιρού, και με τη μετάνοια, με την οποία ο Θεός συγχωρεί όλα τα παραπτώματα μας; Κλάψε λίγο εδώ, για να μην κλάψεις εκεί στους ατέλειωτους αιώνες, μέσα στο σκότος το εξώτερο. Γίνε εδώ φρόνιμος, για να μη ριχθείς εκεί στην άσβεστη φωτιά. Ποιος δεν θα μας θρηνήσει; Και ποιος δεν θα μας κλάψει;
Με το να μισήσουμε τη ζωή, αγαπούμε το θάνατο. Σκέψου ο ίδιος, αδελφέ μου γνήσιε, και διάλεξε αυτό που είναι καλύτερο και συμφέρει στην ψυχή σου. Τι σε εμποδίζει να κλάψεις σ’ αυτή τη ζωή για τις αμαρτίες σου, και να παρακαλέσεις σ’ αυτή τη ζωή ενεργώντας συνετά με τη μετάνοια, παρά να κλάψεις εκεί, μέσα στη φωτιά, χωρίς καμιά ωφέλεια;
Διότι εδώ έχεις άνεση να χύσεις δάκρυα και να βρεις κάθε παρηγορία· ενώ εκεί παρόλα τα δάκρυα πηγαίνεις στην κόλαση και στην τιμωρία του χρεώστη των μυρίων ταλάντων (. Ματθ. 18, 24). Ξεπλήρωσε ένα μικρό μέρος από το χρέος σου, παρακαλώντας τον Κύριο, ώστε να συγχωρήσει τα χρέη της ψυχής σου· αν όμως δε θελήσεις να επιστρέψεις σ’ αυτή τη ζωή ένα μικρό μέρος από τα πολλά χρέη σου, θα ξεπληρώσεις σ’ εκείνη τη ζωή όλα τα χρέη σου με πολλά βασανιστήρια.
Και τα λέω αυτά, αγαπητοί αδελφοί και φιλόθεοι, ανταποκρινόμενος στον δικό σας πόθο, όχι γιατί τάχα είμαι κανείς άξιος και καθαρός στη ζωή μου, επειδή έζησα με αγνότητα· αλλά τα λέω παρακινημένος από πολύ πόνο και λύπη της καρδιάς μου, καθώς αναλογίζομαι για τον εαυτό μου, τι μας περιμένει, και όμως εμείς αμελούμε. Εγώ μάλιστα, αδελφοί μου, είμαι ακάθαρτος, είμαι ασεβής στη ζωή μου, στις πράξεις και στους λογισμούς, και δεν αναγνωρίζω διόλου στον εαυτό μου να έχει κάποιο καλό· απεναντίας, τώρα και πάντοτε ήμουν αμαρτωλός και νωθρός κατά την προαίρεση μου.
Αυτά τα απευθύνω εγώ σ’ εσάς που έχετε το ίδιο φρόνημα, διότι συνεχώς σφίγγει την καρδιά μου η λύπη για τη μέλλουσα φοβερή κρίση του Θεού. Διότι όλοι είμαστε συνεχώς καταφρονητές, και νομίζουμε ότι θα ζήσουμε σ’ αυτή τη μάταια ζωή στους ατέλειωτους αιώνες. Η ζωή περνά, και όλα όσα υπάρχουν σ’ αυτή· και από μάς, αγαπητοί, θα ζητηθεί λόγος για όλα αυτά, επειδή ξέραμε το καλό, αλλά κάναμε το κακό.
Καταφρονώντας σ’ αυτή τη ζωή την αγάπη του Θεού και τη βασιλεία του, προτιμήσαμε τη γη και όλα όσα υπάρχουν σ’ αυτή. Το ασήμι και το χρυσάφι δε μας σώζει από τη φοβερή φωτιά της κολάσεως. Τα ενδύματα και η φιληδονία είναι σ’ εκείνη τη ζωή αιτία για καταδίκη. Ο αδελφός δε σώζει τον αδελφό του· ούτε πάλι σώζει ο πατέρας το παιδί του, αλλά ο καθένας στέκεται στη δική του τάξη, στη ζωή ή στη φωτιά της κολάσεως.
Υπάρχουν πολλοί άγιοι, δίκαιοι και όσιοι, που απογύμνωσαν τον εαυτό τους από τη ζωή και από τα πράγματα της ζωής, με την καλή προαίρεση της βούλησης τους, και με την αγαθή ελπίδα που προέρχεται από την εργασία των εντολών του Θεού, διότι πίστεψαν ότι θα απολαύσουν τα αγαθά του Θεού στον παράδεισο της τρυφής· επειδή πόθησαν τον Χριστό, τον προτίμησαν περισσότερο από όλα τα φθαρτά πράγματα· και γι’ αυτό καθημερινά αγάλλονται «εν Θεώ», φωτίζονται «εν Χριστώ», χαίρονται διαρκώς «εν Αγίω Πνεύματι». Αγάλλεται γι’ αυτούς η Αγία Τριάδα· αγάλλεται γι’ αυτούς ο παράδεισος της τρυφής.
Αληθινά, αυτοί είναι πάντοτε επαινετοί, ένδοξοι, μακάριοι. Οι Άγγελοι και οι άνθρωποι τους μακαρίζουν, διότι προτίμησαν την αγάπη του Θεού περισσότερο από όλο τον κόσμο. Και γι’ αυτό ο Θεός ο Άγιος, ο δίκαιος και αληθινός, τους χάρισε τη βασιλεία του· και μάλιστα τους έδωσε ως δώρο ακόμη μεγαλύτερη δόξα, να τον βλέπουν πάντοτε με χαρά μαζί με τους αγίους Αγγέλους.
Πολλοί όμως από τους ανθρώπους πόθησαν τη γη και τα φθαρτά που υπάρχουν σ’ αυτήν· και ήταν ο νους τους προσηλωμένος πάντοτε στα φθαρτά, και σχεδόν σαν άλογα ζώα έτρεφαν τα σώματα τους με τις τροφές, σαν να είναι αθάνατη αυτή η μάταια ζωή.
Τι κάνεις, άνθρωπε μου, ζώντας σαν άλογο ζώο; Ο Θεός σε δημιούργησε να είσαι άνθρωπος συνετός, διακριτικός*. μην εξομοιωθείς ο ίδιος με τα ανόητα ζώα (Ψαλ. 31, 9. 48, 13) εξαιτίας της αδιακρισίας σου. Πρόσεξε, άνθρωπε, λιγάκι, και έλα στον εαυτό σου, και γνώρισε ως συνετός άνθρωπος, ότι για σένα ήρθε από τον ουρανό ο ύψιστος Θεός, για να σε ανυψώσει από τη γη στον ουρανό.
* Διακριτικός· εδώ, ο άνθρωπος που διακρίνει το αγαθό από το πονηρό. Αυτό που ωφελεί την ψυχή από κείνο που την βλάπτει.
Έχεις προσκληθεί στους γάμους του ουράνιου Νυμφώνα για ποιο λόγο δείχνεις καταφρόνηση; Γιατί δυσανασχετείς; Πώς θα αναχωρήσεις για τους γάμους, πες μου, χωρίς να έχεις ακριβό ένδυμα και αντάξιο με τους γάμους; Δεν κρατάς λυχνάρι. Τότε πως θα μπεις στους γάμους; Μπαίνεις περιφρονητικά; Θα ακούσεις αμέσως εκείνη τη φοβερή φωνή· «Φίλε, πως μπήκες στους γάμους, χωρίς να έχεις ένδυμα για το γάμο (Ματθ. 22, 12) της βασιλείας μου; Μπήκες περιφρονητικά, για να προσβάλλεις με τη γύμνια σου το επίσημο τραπέζι μου;».
Και θα πει ο Βασιλιάς στους υπηρέτες του «Δέστε χέρια και πόδια (Ματθ. 22, 12) τον ελεεινό, και ρίξτε τον μέσα στο καμίνι της φωτιάς, για να τιμωρηθεί αιώνια, διότι εγώ ο ίδιος ήρθα πριν από αρκετό καιρό, και όλους τους κάλεσα στους γάμους, αυτός όμως περιφρονώντας την πρόσκληση μου, δεν ετοίμασε για τον εαυτό του ένδυμα για να έρθει στους γάμους· γι’ αυτό σας προστάζω να τιμωρήσετε τον ελεεινό, διότι περιφρόνησε τη βασιλεία μου».
Άραγε, δεν τα φοβάσαι αυτά; Δεν τρέμεις, άνθρωπε μου, διότι ο Νυμφίος κοντεύει να εμφανισθεί και να λάμψει; Δεν ξέρεις ότι όλα είναι έτοιμα, και ότι η ουράνια σάλπιγγα περιμένει την προσταγή; Τότε τι θα κάνεις εκεί, την ώρα εκείνη, αν δεν προετοιμασθείς για την ώρα εκείνη του μακαρισμού, που θα απευθύνει ο Θεός; Διότι ο μακαρισμός που θα απευθύνει ο Θεός απονέμεται σ’ εκείνους που τον αξίζουν.
Η ουράνια σάλπιγγα σαλπίζει από τον ουρανό, και λέει· « Αναστηθείτε, αγαπημένοι του Χριστού. Να, ήρθε ο ουράνιος Βασιλιάς για να σας δώσει ανάπαυση και χαρά στην αιώνια ζωή, ως ανταμοιβή για κείνον τον κόπο της ασκήσεως σας. Αναστηθείτε, δείτε τον Βασιλέα Χριστό, τον αθάνατο Νυμφίο που εσείς ποθούσατε· διότι, με το να τον ποθήσετε, γίνατε προσωρινοί επάνω στη γη. Αναστηθείτε, δείτε τη βασιλεία του που την ετοίμασε για σάς· αναστηθείτε, δείτε τον Χριστό που ποθείτε· αναστηθείτε, δείτε τον Κύριο που δεν χορταίνει κανείς να τον βλέπει, τον οποίο και αγαπήσατε, για τον οποίο και δοκιμάσατε θλίψεις, για τον οποίο και κοπιάσατε.
Ελάτε τώρα, και δείτε με πολλή παρρησία τον ίδιο τον Κύριο που ποθείτε, και χαρείτε μαζί του την ανέκφραστη χαρά, και τη χαρά σας κανείς δε θα σας την αφαιρέσει (Ιω. 16, 22). Ελάτε, απολαύστε αυτά που μάτι δεν τα είδε, ούτε αυτί τα άκουσε, ούτε νους ανθρώπου τα συνέλαβε (Α΄ Κορ. 2, 9), τα οποία μας τα χαρίζει ο ίδιος ο Κύριος, που ποθούμε». Διότι οι άγιοι αρπάζονται μέσα σε φωτεινές νεφέλες (Α΄ Θεσ. 4, 17) για την προϋπάντηση του. Πετούν και οι δίκαιοι και οι άξιοι δούλοι του Θεού, ψηλά στον αέρα, μέσα σε απερίγραπτη δόξα, για να δουν τον ουράνιο αθάνατο Νυμφίο.
Ποιος λοιπόν είναι άξιος να αρπαγεί την ώρα εκείνη μέσα σε νεφέλες, για να συναντήσει τον Χριστό με μεγάλη χαρά; Όλοι οι άξιοι δούλοι αρπάζονται με δόξα, ενώ όλοι οι ασεβείς παραμένουν κάτω στη γη με μεγάλη ντροπή. Ακολουθούν μακαρισμοί και χαρά για κείνους που έδειξαν προθυμία εδώ, σ’ αυτή τη ζωή, τιμωρία και ντροπή για όλους τους αμαρτωλούς. Είναι μακάριος εκείνος που φρόντισε απ’ αυτή τη ζωή να είναι άξιος για κείνη την ώρα· και είναι άθλιος εκείνος που έκανε επίσης τον εαυτό του ανάξιο για κείνη την ώρα.
Οι νεφέλες αρπάζουν όλους τους αγίους και τους μεταφέρουν από τη γη στον ουρανό· αντίθετα και τους ασεβείς αρπάζουν οι Άγγελοι για να τους βάλουν μέσα στο καμίνι της άσβεστης φωτιάς. Ποιος θα χύσει στο κεφάλι μου άφθονο νερό; Και ποιος πάλι θα προσφέρει στα μάτια μου πηγή που να αναβρύζει συνεχώς δάκρυα, χωρίς διακοπή; Όσο είναι καιρός να δεχθεί ο Θεός τα δάκρυά μου, έκλαψα τον εαυτό μου μέρα και νύχτα, παρακαλώντας τον Θεό να μη βρεθώ ανάξιος την ώρα της Παρουσίας του, και να μην ακούσω εκείνη τη φοβερή απόφαση του Δεσπότη Χριστού· «Φύγε από μπροστά μου, εργάτη της ανομίας (Ματθ. 7, 23), δεν σε ξέρω από που είσαι (Λουκ. 13, 25)».
Ο Θεός ο ύψιστος, ο μόνος αθάνατος, δώρισε σ’ εμένα τον αμαρτωλό τους πολλούς οικτιρμούς σου, την ώρα εκείνη, για να μη φανερωθεί η κρυμμένη ασέβεια μου μπροστά στους θεατές Αγγέλους, Αρχαγγέλους, Προφήτες, Αποστόλους, Δικαίους και Αγίους. Απεναντίας, σώσε εμένα τον ασεβή με την θεία σου χάρη και με τους οικτιρμούς σου, και βάλε με μέσα στον παράδεισο της τρυφής μαζί με τους τέλειους δικαίους. Δέξου τη δέηση μου, Δέσποτα, με τις πρεσβείες των Αγίων, που έγιναν αρεστοί σ’ εσένα. Δόξα πρέπει στον Χριστό. Αμήν.
Οσίου Εφραίμ του Σύρου. Έργα. τ. Α΄.
μετ. Κωνσταντίνου Γ. Φραντζολά.
εκδ. Το Περιβόλι της Παναγίας, εκδ. Α΄ 1988.
Ελληνική Πατρολογία 