Μπορείτε να διαβάσετε και άλλα κεφάλαια εδώ: Οσίου Εφραίμ του Σύρου. Έργα.
Για την αγάπη
Είναι μακάριος ο άνθρωπος εκείνος που έχει αγάπη Θεού, γιατί περιφέρει με την παρουσία του τον Θεό. Διότι ο Θεός είναι αγάπη [ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν] (A΄ Ιω. 4, 8), και αυτός που μένει μέσα στην αγάπη, μένει «εν τω Θεώ», [καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ] (A΄ Ιω. 4, 16). Εκείνος που έχει αγάπη υπερέχει, με τη βοήθεια του Θεού, από όλους. Εκείνος που έχει αγάπη δε φοβάται, διότι η αγάπη βγάζει έξω από την ψυχή το φόβο, [φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ’ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον] (A΄ Ιω. 4, 18).
Εκείνος που έχει αγάπη δεν αποστρέφεται ποτέ κανέναν, ούτε μεγάλο, ούτε ένδοξο, ούτε άδοξο, ούτε φτωχό, ούτε πλούσιο, αλλά γίνεται ακάθαρτο αποσπόγγισμα όλων [πάντων περίψημα] (Α΄ Κορ. 4, 13). Όλα τα σκεπάζει, όλα τα υπομένει, [πάντα στέγει… πάντα ὑπομένει] (Α΄ Κορ. 13, 7). Εκείνος που έχει αγάπη δεν αλαζονεύεται εναντίον κάποιου, δεν ξιπάζεται, [ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται*, οὐ φυσιοῦται] (Α΄ Κορ. 13, 4), κανέναν δεν κακολογεί, αλλά και αυτούς που κακολογούν τους αποφεύγει.
* [σημ. μας: Περπερεύομαι = καυχιέμαι, κομπιάζω για τον εαυτό μου, μιλώ ή συμπεριφέρομαι επιδεικτικά και αλαζονικά. Φυσιούμαι = φουσκώνω, επαίρομαι].
Εκείνος που έχει αγάπη δε σκέφτεται με πανουργία, δε θέλει να υποσκελίσει, ούτε υποσκελίζει τον αδελφό. Εκείνος που έχει αγάπη δε ζηλεύει, [ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ] (Α΄ Κορ. 13, 4), δε φθονεί, δεν κατατρέχει, δε χαίρεται με την πτώση των άλλων, δεν εξευτελίζει αυτόν που έπεσε σε σφάλμα, αλλά τον συλλυπείται και τον συμπαραστέκεται και τον ανακουφίζει.
Δεν παραβλέπει τον αδελφό στην ανάγκη του, αλλά του συμπαραστέκεται, και πεθαίνει μαζί του. Εκείνος που έχει αγάπη εκτελεί το θέλημα του Θεού, και είναι μαθητής του, διότι ο ίδιος ο καλός μας Δεσπότης είπε· «Από αυτό θα ξέρουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν αγαπάτε ο ένας τον άλλο», [Ιω. 13, 35] (ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις). Εκείνος που έχει αγάπη ποτέ δεν αποκτά κάτι για τον εαυτό του, δε θεωρεί τίποτε δικό του [Ἡ ἀγάπη… οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς] (Α΄ Κορ. 13, 4-5), αλλά όλα όσα έχει τα προσφέρει κοινά σε όλους.
Εκείνος που έχει αγάπη κανέναν δε θεωρεί ξένο, αλλά όλους τους έχει δικούς του. Εκείνος που έχει αγάπη δεν παροργίζεται, δεν ξιπάζεται, δε φουντώνει από οργή, δε χαίρεται για την αδικία που γίνεται, δεν εξακολουθεί να ψεύδεται, [Ἡ ἀγάπη… οὐ φυσιοῦται… οὐ παροξύνεται… οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ] (Α΄Κορ. 13, 4-6) κανέναν δε θεωρεί εχθρό, παρά μόνο τον Διάβολο. Εκείνος που έχει αγάπη όλα τα υπομένει, είναι ευεργετικός, είναι μακρόθυμος, [Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται… πάντα ὑπομένει] (Α΄ Κπρ. 13, 4.6).
Λοιπόν, είναι μακάριος αυτός που έχει αποκτήσει την αγάπη, και με αυτήν ως κτήμα αναχωρεί προς τον Θεό. Διότι ο Θεός, αναγνωρίζοντας τον δικό του άνθρωπο, θα τον δεχθεί στους κόλπους του, θα ζει δηλαδή ο εργάτης της αγάπης μαζί με τους ̓Αγγέλους, και θα βασιλεύσει μαζί με τον Χριστό. Διότι την αγάπη έχοντας ήρθε και ο Θεός Λόγος επάνω στη γη μ’ αυτήν και ο παράδεισος έχει ανοιχθεί για μας, και η ανάβαση στον ουρανό διακηρύχθηκε για όλους.
Ενώ ήμασταν εχθροί με τον Θεό, με την αγάπη, συμφιλιωθήκαμε μ’ αυτόν. Ορθά λοιπόν είπαμε ότι η αγάπη είναι ο Θεός, και αυτός που μένει μέσα στην αγάπη, μένει «εν τω Θεώ» [ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν… καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ] Α΄ (Ιω. 4, 8.16).
Οσίου Εφραίμ του Σύρου. Έργα. τ. Α΄.
μετ. Κωνσταντίνου Γ. Φραντζολά.
εκδ. Το Περιβόλι της Παναγίας, εκδ. Α΄ 1988.
Ελληνική Πατρολογία 