Μόλις ακούσαμε τον «υιό της βροντής», τον Ιωάννη, ή μάλλον το Άγιο Πνεύμα που από αλιέα και χειροτέχνη τον έκανε συγγραφέα και κήρυκα θείων όντως και υψηλών υποθέσεων, να μας εκθέτει το θαύμα, της σωματικής και πνευματικής αναβλέψεως, του εκ γενετής τυφλού. Στο προηγούμενο κεφάλαιο ανέλυσε την πολλή και εκτεταμένη διάλεξη του Κυρίου, με την οποία καθοδηγούσε τον απειθή και δύστροπο εβραϊκό λαό στη θεογνωσία του Πατρός και του Υιού, απομακρύνοντας τον νου τους από την έννοια της μοναρχίας· τους άνοιγε την πόρτα για να περάσουν από την νομική παράδοση στη Χάρη, οδηγώντας τους ομαλά από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη, όπως κάποτε από την έρημο προς την πλούσια και εύφορη γη.

(περισσότερα…)

«Οι δύο Μαθητές προς Εμμαούς. Ποιος είναι αυτός που δεν κατονομάζεται;» (Λουκ. κδ΄12-13)

«Ο Πέτρος σηκώθηκε και έτρεξε στο μνήμα· και αφού έσκυψε είδε τα σάβανα μόνα τους (χωρίς το σώμα) και επέστρεψε στο σπίτι του, θαυμάζοντας το γεγονός. Την ίδια ημέρα, δύο από αυτούς (τούς μαθητές) πήγαιναν σε κάποιο χωριό, που απείχε ένδεκα περίπου χιλιόμετρα από την Ιερουσαλήμ και λεγόταν Εμμαούς».

Η ζωηφόρος ανάσταση του Κυρίου, δεν αποδεικνύεται στους εκλεκτούς μαθητές του από το παραπάνω σημείο, αλλά πρώτα αξιώθηκαν να δουν αυτήν οι μαθήτριες που μετέφεραν τα αρώματα. Ύστερα δε από αυτές οι μαθητές των μαθητών, δύο από τους οποίους ήταν αυτοί που βάδιζαν προς το χωριό Εμμαούς την ίδια ημέρα, κατά την οποία ενεργήθηκε το μεγάλο μυστήριο της αναστάσεως.

(περισσότερα…)

«Οι Μυροφόρες κηρύττουν την ανάσταση του Χριστού.
Ερμηνεία των διαφορών των τεσσάρων ευαγγελιστών».

Επειδή σήμερα πρόκειται να μιλήσουμε για τη ζωοπάροχη ανάσταση του Χριστού, ελάτε να δούμε -σύμφωνα με τα λόγια του Ησαΐα- τις γυναίκες που έρχονται από το θέαμα του κενού τάφου του Χριστού και κηρύσσουν όσα έχουν δει. Αυτές είναι οι μυροφόρες γυναίκες που ακολουθούσαν τη Μαρία τη Μαγδαληνή. Όταν πλέον ο φθόνος των μισόθεων Ιουδαίων καταλάγιασε και αυτός που φθονούσαν αναπαυόταν σωματικώς στον τάφο, τότε ακριβώς εκείνος είχε αναστηθεί, αφού με τη θεϊκή του εξουσία απογύμνωσε τον Άδη.

(περισσότερα…)

«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ».’Ιωάνν. ιβ’ 13)

Όταν εγώ βλέπω τον Ιησού Χριστό να μπαίνει με τόση τιμή, με τόση δοξολογία, με τόσο θρίαμβο μέσα στην Ιερουσαλήμ, μπορώ να λογαριάσω με δίκαιο λόγο, πως από τον φθόνο και μίσος των αρχιερέων, των πρεσβυτέρων και γραμματέων δεν έχει πλέον να φοβάται κανένα κακό.

Ω πόλη αγία, όντως πόλη του Θεού Ιερουσαλήμ! «δεδοξασμένα ἐλαλήθη περί σοῦ» στους περασμένους αιώνας, δεδοξασμένα θέλουν λαληθεί περί σου και  στους αιώνες τους μέλλοντες, για την ευχαριστία και αγάπη, όπου δείχνεις προς τον θείο σου ευεργέτη! Ευγνώμονες παίδες Εβραίων, επαινώ την αγαθή σας διάθεση· εσείς τώρα πιάνετε κλάδους ελαιών και βάια φοινίκων, σύμβολα νίκης, με τα οποία προαπαντάτε, ως βασιλέα του Ισραήλ, τον θαυματουργό αυτό υιό Δαυΐδ· δείχνετε μία καρδιά πως είσθε έτοιμοι να πιάσετε και τα όπλα, για να τον φυλάξετε κάθε καιρό, από των εχθρών του τα μηχανήματα.

(περισσότερα…)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΤΟΥ ΣΤΑΡΕΤΣ ΛΕΩΝΙΔΑ

Ι. ΣΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΤΑΜΠΟΦΤΣΕΦ

Οι ερωταποκρίσεις που παρουσιάζουμε εδώ, καταγράφηκαν από ένα μαθητή του π. Λεωνίδα, τον Παύλο Ταμπόφτσεφ.

Ο Παύλος Ταμπόφτσεφ ήταν ένας από τους πιο πιστούς και αφοσιωμένους μαθητές του στάρετς Λεωνίδα. Έπαιρνε τις σταγόνες χάριτος από τα χείλη του, τις διατηρούσε στην καρδιά του και τις μετέδιδε, με δικά του λόγια. Μα όσο πιο πιστά μπορούσε.

1. Φυλακή γλώσσας

Μαθητής: Πως πρέπει να ενεργώ, όταν βρίσκομαι μαζί με άλλους αδελφούς και δεν μπορώ να συγκρατηθώ, ώστε να μη μιλήσω; ή αν μιλήσω, να μη θίξω κάποιον με αυτά που θα πω;

(περισσότερα…)

Ἱλάσθητι, ὡς ὁ τελώνης βοῶ σοι,  Σῶτερ, ἱλάσθητί μοι∙ οὐδείς γάρ τῶν ἐξ Ἀδάμ  ὡς ἐγώ ἥμαρτέ σοι.                             

Σπλαχνίσου, Σού φωνάζω σαν τον τελώνη, Σωτήρα μου, σπλαχνίσου με!  Γιατί κανένας απ’ τους απογόνους του Αδάμ  δεν αμάρτησε όπως εγώ σ  Εσένα.

Ωφέλιμη διδαχή για τον τελώνη και τον Φαρισαίο

Τελώνης, στα χρόνια του Χριστού, λεγόταν ο επιφορτισμένος με την είσπραξη των φόρων από το λαό για λογαριασμό των ρωμαϊκών αρχών. Οι τελώνες ήταν συνήθως άδικοι και άρπαγες, γι’ αυτό τοποθετούνταν στο ίδιο επίπεδο με τους αμαρτωλούς και τις πόρνες.

Ο τελώνης, ωστόσο, της ευαγγελικής παραβολής (Λουκ. 18,10-14), επειδή έδειξε βαθιά ταπείνωση κι έκανε θερμή εξομολόγηση στο Θεό, χτυπώντας το στήθος του και λέγοντας, ”Θεέ μου, σπλαχνίσου με, τον αμαρτωλό”, πήρε εύκολα από τον φιλάνθρωπο Κύριο όλων των ανομημάτων του την άφεση.

(περισσότερα…)

Μπορείτε να διαβάσετε ή να αποθηκεύσετε (download) το βιβλίο εδώ:

Συμεών Θεσσαλονίκης. Τα Άπαντα. (έκδ. 1862).

Συμεών Θεσσαλονίκης. Τα Άπαντα.
Μέρος Τέταρτο.
Αποκρίσεις σε κάποιες ερωτήσεις.

Ερώτηση Γ΄: Με ποιον τρόπο παρίστανται οι Άγγελοι στον Θεό. Και πώς, καθώς στον Ιώβ, στην μέση αυτών των Αγγέλων και ο Διάβολος στάθηκε. Πώς μαθαίνουν το θέλημα του Θεού οι Άγγελοι, και πως ο σκοτεινός Δαίμονας παρουσιάσθηκε μπροστά στον Θεό.

Προς δε την απορία σου με ποιον τρόπον παρίστανται οι Άγγελοι στον Θεό, όπου ποτέ δεν είδαν αυτόν τον Θεό, και πώς μαθαίνουν το θέλημά του, και πώς ο Διάβολος παρίσταται σ’ αυτόν τον Θεό εν τω μέσω των Αγγέλων, αυτό θέλουμε να απαντήσουμε, ότι αυτά είναι πάνω από την δύναμη του ανθρώπινου νου, και ότι μόνο στον Θεό, και σ’ αυτούς τους Αγγέλους είναι γνωστός ο τρόπος πώς παρίστανται, ίσως δε να είναι γνωστός και σε όσους όπως οι Άγγελοι πολιτεύονται επάνω στην γη, και αξιώθηκαν από τον Θεό να τα μάθουν αυτά. Πώς λοιπόν εμείς, γήινοι όντες, μπορούμε τα περί των άυλων και υψηλότερων να εννοήσουμε

(περισσότερα…)

Μπορείτε να διαβάσετε και τα υπόλοιπα μέρη του λόγου εδώ: Περί της ιερής τελετής της Θείας Λειτουργίας.

Κεφάλαιο K΄. Τι δηλώνει το Άγιο Βήμα, και τι η Ιερή Τράπεζα. (συνέχεια)

51. Μετά το θυμίαμα γίνεται η ευφημία των βασιλέων και των αρχιερέων, επειδή όταν ο Χριστός τελείωσε το έργο της θείας οικονομίας και ανελήφθη, κατέστησε ευσεβείς αρχιερείς και μέσω αυτών και πιστούς βασιλείς. Και μετά από αυτό σφραγίζει ο αρχιερεύς με το δικήριο* το ιερό Ευαγγέλιο, δηλώνοντας τις δύο φύσεις του Χριστού, που κατά την υπόσταση είναι ένας και αδιαίρετος. Και με το τρικήριο* δε πάλι κατά την ψαλμωδία του τρισάγιου, όταν λέγεται το «Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι», γιατί η αγία Τριάδα είναι τρία πρόσωπα και μία φύση, της οποίας την γνώση, όπως και του διφυούς ενός της αγίας Τριάδος, του σαρκωθέντος (Λόγου του Θεού), έλαμψε όπως το φως σ’ ολόκληρο τον κόσμο το ιερό Ευαγγέλιο. Εύχεται δε ο αρχιερεύς να ολοκληρωθεί το ευαγγελικό κήρυγμα, που σαν ζωντανή άμπελος ζωογονεί και ευφραίνει, κι έχει φυτευθεί από τον ίδιο τον Θεό (Πρβλ. Ψαλμ. 79,14).

* [σημ. μας: δίκηρο και τρίκηρο ή δικήριο και τρικήριο: Χριστιανικά εκκλησιαστικά σκεύη που χρησιμοποιούνται στη λειτουργική. Κηροπήγια που ονομάζονται έτσι από τον αριθμό των κεριών που φέρουν. Το δικήριο συμβολίζει τις δύο φύσεις του Κυρίου, τη θεία και την ανθρώπινη, ενώ το τρικήριο την Αγία Τριάδα].

(περισσότερα…)

Μπορείτε να διαβάσετε και τα υπόλοιπα μέρη του λόγου εδώ: Περί της ιερής τελετής της Θείας Λειτουργίας.

Κεφάλαιο ΙΗ΄. Τι δηλώνουν, ο Αστερίσκος, τα ιερά Καλύμματα, και ο αέρας.

41. Γι’ αυτό και πρώτα προς τιμήν του Σωτήρος, θυμιώντας τον αστερίσκο τον θέτει επάνω από τον άρτο, λέγοντας, «Και να, αφού ήλθε το άστρο, στάθηκε επάνω από τον τόπο όπου ήταν το παιδί. Και ἰδοὺ ὁ ἀστὴρ… ἐλθὼν ἔστη ἐπάνω οὗ ἦν τὸ παιδίον. (Ματθ. 2, 9)» , δείχνοντας έτσι με σύμβολα όσα έγιναν κατά την γέννηση, επειδή η πρόθεση είπαμε ότι έχει τον τύπο του σπηλαίου και της φάτνης.

(περισσότερα…)

Μετά τὸ μύρο προχωροῦμε πρὸς τὴν ἁγία Τράπεζα, σ᾿ αὐτή τήν τελείωση τῆς ζωῆς, ὅπου, ὅταν φθάσουμε, δὲν θὰ χρειάζεται πλέον τίποτε ἄλλο γιὰ τὴν ἐπιζητουμένη εὐδαιμονία. ᾿Απὸ ἐκεῖ πραγματικὰ δὲν θὰ παραλαμβάνουμε πλέον θάνατο καὶ τάφο, καὶ μέθεξη καλύτερης ζωῆς, ἀλλὰ τὸν ἴδιο τὸν ᾿Αναστάντα, οὔτε τὰ δῶρα τοῦ Πνεύματος, ὅσα ἐπιτρέπεται νὰ λάβουμε, ἀλλὰ τὸν ἴδιο τὸν Εὐεργέτη, τὸν ἴδιο τὸ Ναό, στὸν ὁποῖο στηρίζεται ὅλος ὁ κύκλος τῶν χαρίτων.

Βέβαια, Αὐτὸς ὑπάρχει στὸ κάθε ἕνα ἀπὸ τὰ Μυστήρια, Αὐτὸν χριόμαστε καὶ λουόμαστε, καὶ Αὐτὸς εἶναι τὸ δεῖπνο μας, συνυπάρχει δὲ ἐπίσης στοὺς μυουμένους, ὄχι κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο σὲ ὅλα, ἀλλὰ διαφορετικά· βαπτίζοντας, ἀπαλλάσσει τὸν πηλὸ ἀπὸ τὴν κακία καὶ ἐναποθέτει τὴν μορφή Του, χρίοντας τὸν καθιστᾶ ἐνεργὸ στὶς ἐνέργειες τοῦ Πνεύματος, τῶν ὁποίων ἔγινε ὁ ἴδιος θησαυροφυλάκιο ἐξ αἰτίας τῆς ᾿Ενσαρκώσεως. ῞Οταν δὲ φέρει τὸν μυούμενο στὴν Τράπεζα καὶ τοῦ δώσει νὰ φάει ἀπὸ τὸ Σῶμα Του, τὸν ἀλλάζει ὁλόκληρο καὶ τὸν μεταθέτει στὸ δικό Του ἦθος, καὶ ὁ πηλὸς δὲν εἶναι πλέον πηλός, ἀφοῦ δέχεται τὴ βασιλικὴ μορφή, ἀλλ᾿ εἶναι ἤδη σῶμα τοῦ Βασιλέως…

(περισσότερα…)