Μπορείτε να διαβάσετε ή να αποθηκεύσετε το όλο το βιβλίο «Θαύματα και σημεία»,  εδώ

Η ξήρανση της άκαρπης  συκής.

Η άκαρπη συκιά ήταν πλούσια σε φύλλα. Μόνο σε φύλλα [Μάρκ. 11, 13-20]. Για το δένδρο αυτό η αγία Γραφή, στην διήγηση για την πτώση των πρωτοπλάστων πατέρων, μας λέει πως η συκιά ήταν ένα από τα δένδρα του Παραδείσου [Γέν. 3, 7]. Από αυτό πήραν ο Αδάμ και η Εύα φύλλα για να κρύψουν την γύμνωσή τους. Πριν πέσουν στην αμαρτία, οι προπάτορές μας δεν είχαν καθόλου αισθανθεί πως ήταν γυμνοί. Δεν την αισθάνονταν τότε την γυμνότητά τους. Τους την έδειξε μετά η αμαρτία. Αυτό μας λέει, πως πρέπει να είναι σωστή η άποψη των αγίων πατέρων, που μας λένε πως ο απαγορευμένος καρπός ήταν σύκο.

(περισσότερα…)

«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀκούσας ὁ Ἰησοῦς ὅτι Ἰωάννης παρεδόθη, ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν. Καὶ καταλιπὼν τὴν Ναζαρέτ, ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν, ἐν ὁρίοις Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ, ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ Ἠσαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος: «γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλείμ, ὁδὸν θαλάσσης, πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιὰ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς.» Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν: «μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 4, 12-17).

«Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μετανοεῖτε καὶ πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ».

Αὐτὰ ἦταν τὰ πρῶτα λόγια τοῦ κηρύγματος τοῦ θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὰ τὰ ἴδια λόγια λέει καὶ σ’ ἐμᾶς μέχρι σήμερα, διά τοῦ Εὐαγγελίου.

(περισσότερα…)

«Παιδί μου», λέει ἡ Γραφή, «ἂν ἔρχεσαι νὰ ὑπηρετήσεις τὸν Κύριο, τὸν Θεό, ἑτοιμάσου γιὰ δοκιμασίες. Ἴσια νὰ ἔχεις τὴν καρδιά σου καὶ ὁπλισμένη μὲ κουράγιο… Ὅ,τι κι ἂν σὲ βρεῖ, δέξου το· καὶ στὶς ἀλλεπάλληλες ἀναποδιές, ποὺ θὰ σὲ ρίξουν χαμηλά, δεῖξε ὑπομονὴ» [Τέκνον, εἰ προσέρχῃ δουλεύειν Κυρίῳ Θεῷ, ἑτοίμασον τὴν ψυχήν σου εἰς πειρασμόν· εὔθυνον τὴν καρδίαν σου καὶ καρτέρησον καὶ μὴ σπεύσῃς ἐν καιρῷ ἐπαγωγῆς· κολλήθητι αὐτῷ καὶ μὴ ἀποστῇς, ἵνα αὐξηθῇς ἐπ᾿ ἐσχάτων σου. πᾶν ὃ ἐὰν ἐπαχθῇ σοι, δέξαι καὶ ἐν ἀλλάγμασι ταπεινώσεώς σου μακροθύμησον·] (Σοφ. Σειρ. 2:1-2, 4).

Οἱ θλίψεις ἦταν πάντοτε σημάδι καὶ ἀπόδειξη εὔνοιας τοῦ Θεοῦ. Οἱ θλίψεις ἦταν πάντοτε καὶ τὸ γνώρισμα τῆς εὐαρεστήσεως τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς πατριάρχες, τοὺς προφῆτες, τοὺς ἀποστόλους, τοὺς μάρτυρες, τοὺς ὁσίους. Ὅλοι οἱ ἅγιοι πέρασαν ἀπὸ τὸν στενὸ δρόμο τῶν δοκιμασιῶν καὶ τῶν θλίψεων (Πρβλ. Ματθ. 7:13-14), καὶ μὲ τὴν ὑπομονὴ τους πρόσφεραν τὸν ἑαυτὸ τους θυσία εὐπρόσδεκτη ἀπὸ τὸν Θεό. (Πρβλ. Ρωμ. 12:1).

(περισσότερα…)

Συζήτηση Γέροντα καὶ ῾Υποτακτικοῦ

῾Υποτακτικός: Εἶναι ἐπιτρεπτὸ γιὰ ὅλους τοὺς ᾿Αδελφοὺς σὲ μία Μονὴ νὰ ἀπασχολοῦνται μὲ τὴν Προσευχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ;

Γέροντας: ῎Οχι μόνον εἶναι ἐπιτρεπτό, ἀλλὰ καὶ ὀφείλουν νὰ τὸ κάνουν. ῞Οταν κάποιο πρόσωπο κείρεται Μοναχὸς καὶ τοῦ δίνεται ἕνα κομποσχοίνι, ποὺ καλεῖται πνευματικὸ ξίφος, προτρέπεται νὰ προσεύχεται μέρα καὶ νύχτα ἀδιάλειπτα μὲ τὴν Προσευχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ πρακτικὴ τῆς Εὐχῆς τοῦ ᾿Ιησοῦ εἶναι γιὰ τὸν Μοναχὸ ἕνας ὅρκος. ῾Η ἐκπλήρωση αὐτοῦ τοῦ ὅρκου εἶναι ὑποχρεωτικὴ καὶ δὲν ὑπάρχει πιθανότητα ἀπαλλαγῆς.

(περισσότερα…)

Ο ΚΥΡΙΟΣ μᾶς ἔδωσε ἐντολὴ νὰ φυλᾶμε τὸν νοῦ μας, ἐντολὴ τῆς ὁποίας τὴν ὕπαρξη, τὴ σπουδαιότητα καὶ τὴν ἀναγκαιότητα οἱ πιὸ πολλοὶ ἄνθρωποι ἀγνοοῦν: ῾Ο λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινόν ἔσται· ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον; «Τὸ λυχνάρι τοῦ σώματος εἶναι τὸ μάτι. ῎Αν, λοιπόν, τὸ μάτι σου εἶναι γερό, ὅλο τὸ σῶμα σου θὰ εἶναι στὸ φῶς. ῎Αν, ὅμως, τὸ μάτι σου εἶναι χαλασμένο, ὅλο τὸ σῶμα σου θὰ εἶναι στὸ σκοτάδι» (Ματθ. 6: 22-23).

(περισσότερα…)

Δύο ἀγαπημένοι μαθητές ζήτησαν ἀπό τόν Κύριο θρόνους δόξας. Αὐτός τούς ἔδωσε τό Ποτήριο Του (Μτ. κ΄, 23).

Τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ ὀδύνες.

Σέ ὅσους τό πίνουν ἐδῶ στή γῆ, τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ ὑπόσχεται μετοχή στή Βασιλεία τῆς χάρης τοῦ Χριστοῦ· προετοιμάζει γι’ αὐτούς τίς καθέδρες τῆς ἐπουράνιας αἰώνιας δόξας.

Στεκόμαστε σιωπηλοί μπροστά στό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ , δέν μπορεῖ κανείς οὔτε νά παραπονεθεῖ γι’ αὐτό, οὔτε νά τό ἀπορρίψει· γιατί Αὐτός πού μᾶς ἔδωσε ἐντολή νά τό γευτοῦμε, πρῶτος ὁ Ἴδιος τό ἤπιε.

(περισσότερα…)

Ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητές Του: «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ’ 24). Τί σημαίνει «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου»; Καί γιατί αὐτός «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», δηλαδή ὁ ἰδιαίτερος σταυρός τοῦ καθενός μας, ὀνομάζεται συνάμα καί «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ»;

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι οἱ θλίψεις καί τά βάσανα τῆς γήινης ζωῆς, πού γιά τόν καθένα μας εἶναι δικά του. «Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καί ἄλλα εὐλαβῆ κατορθώματα, μέ τά ὁποῖα ταπεινώνεται ἡ σάρκα καί ὑποτάσσεται στό πνεῦμα. Τά κατορθώματα αὐτά πρέπει νά εἶναι ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τοῦ καθενός καί στόν κάθε ἄνθρωπο εἶναι δικά του.

(περισσότερα…)

Αξιοδάκρυτο θέαμα αληθινά, είναι οι Χριστιανοί οι οποίοι δεν κατανοούν την ουσία της Χριστιανικής πίστεως. Ένα θέαμα πού μαρτυρείται σχεδόν παντού στις μέρες μας, όπου κι αν στρέψει κανείς τα μάτια του. Είναι σπάνιο να παρηγορήσει κανείς τους οφθαλμούς του, με ένα αντίθετο φαινόμενο.

Βλέποντας το πλήθος των λεγομένων «χριστιανών», σπανίως διακρίνει το βλέμμα σου, κατ’ όνομα και κατ’ έργο, αληθινό Χριστιανό.

Παρουσιάζω τώρα την ερώτηση σας:
– «Γιατί δεν μπορούν οι ειδωλολάτρες – αλλόθρησκοι και άπιστοι, Μουσουλμάνοι και οι λεγόμενοι αιρετικοί – να σωθούν;». Γράφετε ότι «ανάμεσα τους υπάρχουν πολλοί καλοί άνθρωποι. Εάν στέλναμε στην απώλεια τόσο καλούς ανθρώπους αυτό θα ήταν ενάντια στο έλεος του Θεού… ναι πράγματι μια τέτοια σκέψη, είναι εναντία στην κοινή αντίληψη. Οι αιρετικοί εν τούτοις δεν είναι λιγότερο χριστιανοί. Το να λογαριάζετε τον εαυτόν σας σεσωσμένο και τα μέλη μιας διαφορετικής πίστεως να είναι στην απώλεια, είναι παραφροσύνη και άκρα υπεροψία».

(περισσότερα…)

Μέ ποιόν μοιάζει ὁ χριστιανός, πού σηκώνει τὶς θλίψεις τῆς ἐπίγειας ζωῆς μὲ ἀληθινὴ πνευματικὴ σύνεση; Μ’ ἕναν ὁδοιπόρο, πού στέκεται στὴν ἀκροθαλασσιὰ σὲ ὥρα τρικυμίας.

Τὰ ἀγριεμένα ἄσπρα κύματα πλησιάζουν τὸν ὁδοιπόρο καί, ἀφοῦ σπάσουν στὴν ἄμμο, διαλύονται πάνω στὰ πόδια του σὲ ἀναρίθμητες μικρὲς σταγόνες. Ἡ θάλασσα, φιλονικῶντας μὲ τὸν ἄνεμο, βρυχᾶται, ὑψώνει κύματα σὰν βουνά, βράζει, παφλάζει. Τὸ ἕνα κῦμα γεννᾶ καὶ στὴ συνέχεια καταβροχθίζει τὸ ἄλλο. Οἱ κορυφὲς τους εἶναι στεφανωμένες μὲ κάτασπρο ἀφρό. Ὅλη ἡ θάλασσα εἶναι καλυμμένη ἀπ’ αὐτὰ τὰ κύματα, πού μοιάζουν μὲ τεράστιο λάρυγγα φοβεροῦ τέρατος δίχως δόντια.

(περισσότερα…)

Κάνοντας τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, θὰ σᾶς ὁδηγήσω, ἀδελφοί, σ’ ἕνα πνευματικὸ θέαμα.

Κάποτε ὁ μεγάλος ὅσιος τοῦ Θεοῦ Ἀντώνιος, ὁ ἐρημίτης τῆς Αἰγύπτου, μὲ θεία ἀποκάλυψη εἶδε τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου ἁπλωμένες σὰν δίχτυα πάνω σ’ ὅλη τὴ γῆ, γιὰ τὴν παγίδευση καὶ τὴν ψυχικὴ καταστροφὴ τῶν ἀνθρώπων. Στέναξε τότε μὲ πόνο ὁ ὅσιος καὶ ρώτησε τὸν Κύριο:
– «Ποιὸς τάχα, Κύριε, θὰ μπορέσει νὰ ξεφύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα καὶ νὰ σωθεῖ;» (Τὸ Γεροντικόν, Ἅγιος Ἀντώνιος ὁ Μέγας, ἀπόφθεγμα ζ΄. Ἀββᾶ Δωροθέου, ὅ.π., Β΄, 26).

(περισσότερα…)