
Ο Κορνήλιος ο εκατόνταρχος όταν εκβιάστηκε να θυσιάσει στα είδωλα ή να ζήσει, με την προσευχή του προκαλεί σεισμό ο οποίος γκρεμίζει τον ειδωλολατρικό ναό και τα είδωλα. (Μηνολόγιο του Βασιλείου Β’, 11ος αι. μ.Χ., στο Vat.gr.1613 της Βιβλιοθήκης του Βατικανού).
Για μένα κάθε τελετή και μυστήριο (των ειδωλολατρών) είναι ανόητη φλυαρία, σκοτεινή εφεύρεση των δαιμόνων και φανταστικό κατασκεύασμα κακού νοός, που βοηθείται από τον χρόνο και καλύπτεται από τον μύθο. Διότι αυτά, που τα προσκυνούν ως αληθή, τα συγκαλύπτουν ως μυθικά. Ενώ πρέπει, εάν μεν είναι αληθή, να μη ονομάζονται μύθοι, αλλά να επιδεικνύονται ως μη αισχρά. Εάν δε είναι ψευδή, να μη θαυμάζονται, ούτε με τόση ιταμότητα να έχουν για το αυτό πράγμα τελείως αντίθετες απόψεις. Αυτό μοιάζει με παιγνίδι ομίλου παιδιών ή κακών πράγματι ανδρών, δεν αρμόζει όμως σε άνδρες που απευθύνονται προς λογικούς ανθρώπους και σε προσκυνητές του Λόγου (= χριστιανούς), έστω και αν αποκρούουν αυτήν την πανούργα και ακάθαρτη δοξασία.