1. Ο αββάς Ιωάννης ο Κίλιξ, ο ηγούμενος της Ραϊθού, έλεγε στους αδελφούς: «Παιδιά μου, όπως απομακρυνθήκαμε από τον κόσμο, έτσι ας απομακρυνθούμε και από τις σαρκικές επιθυμίες».

2. Είπε πάλι «Ας μιμηθούμε τους πατέρες μας στην πολλή σκληραγωγία και ησυχία, με τις οποίες πέρασαν τη ζωή τους εδώ».

3. Είπε πάλι «Ας μη μολύνουμε, παιδιά μου, τον τόπο αυτό, που οι πατέρες μας καθάρισαν από τους δαίμονες».

(περισσότερα…)

Όταν ο νέος μας Μωυσής, ο οσιώτατος ηγούμενος Ιωάννης έμελλε να πορευθεί προς τον Κύριο, του συμπαραστεκόταν κλαίγοντας ο αββάς Γεώργιος, ο κατά σάρκα αδελφός του, και «Να τώρα με αφήνεις και φεύγεις; Εγώ ευχόμουν εσύ να με ξεπροβοδίσεις, γιατί, κύριε μου, δεν είμαι ικανός χωρίς εσένα να ποιμάνω τη συνοδεία. Και εγώ τώρα σε ξεπροβοδίζω απ’ αυτή τη ζωή;».

2. Του λέει ο αββάς Ιωάννης: «Μη στεναχωριέσαι και αγωνιάς. Γιατί αν βρω χάρη από τον Θεό, δεν θα σ’ αφήσω να μείνεις πίσω μου στη ζωή, ούτε ένα χρόνο».

(περισσότερα…)

Την ιστορία μάς την αφηγήθηκε ο αββάς Γεώργιος ο Γαδημήτης, ένας όσιος άνδρας από τους γεροντότερους πατέρες του αγίου Όρους [του Σινά], ότι όταν ήταν νέος,

«Έφτασε», λέει, «εδώ κάποιος αδελφός για να μονάσει. Δεν αποκάλυψε σε κανέναν, ούτε τον τόπο της καταγωγής του ούτε το όνομά του. Απέκτησε όμως ευλάβεια και τόση σιωπή, ώστε αν δεν ήταν ανάγκη, εύκολα δεν μιλούσε σε κανέναν άνθρωπο, ούτε λίγο, ούτε πολύ.

(περισσότερα…)

Κάποιος που ονομαζόταν Γεώργιος Δραάμ, καλός Χριστιανός και δούλος ενός Σαρακηνού, μας διηγήθηκε λοιπόν τα εξής:

«Κάποτε που έβοσκα καμήλες στην έρημο του Βηλήμ, συνάντησα έναν πολύ μεγάλης ηλικίας Γέροντα να κάθεται και να κρατά ένα μικρό καλάθι.

Όταν του είπα: “Πάτερ, ευλόγησε με«, ενώ δεν μίλησε καθόλου, με το δεξί του χέρι με σταύρωσε πολλές φορές.

(περισσότερα…)

Υπήρξε εδώ και άλλος ηγούμενος ονομαζόμενος Ίσαυρος, ο οποίος ήταν άνθρωπος με άγιο Πνεύμα και είχε το χάρισμα να θεραπεύει.

Έναν παράλυτο, που νοσηλευόταν στο νοσοκομείο, τον επισκέφθηκε η Δέσποινά μας, η αγία Θεοτόκος, και του είπε: «Πήγαινε στον ηγούμενο, θα προσευχηθεί για σένα και θα γίνεις καλά».

Ξεκίνησε λοιπόν ο παραλυτικός και με πολύ κόπο κατευθύνθηκε προς τον ηγούμενο και έτσι τα έφερε ο Θεός, όταν αυτός χτύπησε τη θύρα δεν βρέθηκε κανείς να βγει και να τον ανοίξει παρά ο ίδιος ο ηγούμενος.

(περισσότερα…)

Δεν θα παραλείψω να σου διηγηθώ και την ιστορία του Ησύχιου του Χωρηβίτη. Αυτός ζούσε πάντα με αμέλεια, μη φροντίζοντας καθόλου για τη σωτηρία της ψυχής του,

Κάποτε λοιπόν αρρώστησε πολύ βαριά, ώστε επί μία ώρα να δίνει πράγματι την εντύπωση ότι πέθανε.

Όταν συνήλθε πάλι, μας παρακαλεί όλους μας να φύγουμε αμέσως. Έχτισε την πόρτα του κελλιού του και έμεινε μέσα δώδεκα χρόνια, χωρίς να μιλάει καθόλου με κανέναν και χωρίς να τρώει τίποτε άλλο παρά μόνο ψωμί και νερό. Καθόταν μόνο και έμενε σαστισμένος για όσα είδε στην έκστασή του. Έμεινε έτσι συγκεντρωμένος στον εαυτό του, ώστε να μη μεταβληθεί ποτέ ή συμπεριφορά του κι έτσι μόνιμα εκστατικός έχυνε αθόρυβα και συνεχή θερμά δάκρυα.

(περισσότερα…)

Μας έλεγε ο αββάς Ευσέβιος, ο πρεσβύτερος της Λαύρας της Ραΐθού, όταν πήγαμε να τον δούμε, ότι:

«Ένας δαίμονας πήγε στο κελλί κάποιου Γέροντα με τη μορφή μοναχού, Και αφού κτύπησε την πόρτα, του άνοιξε ο Γέροντας και τού είπε: “Προσευχήσου’’.

Ο δαίμονας λέει: “Νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, Αμήν’’

(περισσότερα…)

Ένας άλλος απ’ αυτούς τους αδελφούς, πριν από πέντε χρόνια όταν έγινε διακονητής στην αγία Κορυφή, το όνομά του ήταν Ελισσαίος, Αρμένιος στο γένος, όχι μια φορά, ούτε δύο, αλλά σχεδόν κάθε νύχτα, σαν καθαρός και άξιος που ήταν, έλεγε ότι έβλεπε τη θεϊκή φωτιά πάνω από τον άγιο Ναό, όπου δόθηκε η νομοθεσία από τον Θεό.
(περισσότερα…)

Υπήρχε ένας αδελφός που ονομαζόταν Αρέθας, Φαρανίτης*, και ήταν λίγο αμελής στη μοναχική ζωή. Γύρω του, όταν επρόκειτο να πεθάνει, τον παραστέκονταν μερικοί από τους πατέρες. Βλέποντάς τον ο Γέροντας με ιλαρότητα και χαρά να εγκαταλείπει το σώμα, επειδή ήθελε να βοηθήσει πνευματικά τους αδελφούς, του λέει:

«Αδελφέ, πίστεψε με όλοι ξέρουμε ότι δεν υπήρξες πολύ σπουδαίος στον πνευματικό αγώνα. Πώς λοιπόν τόσο πρόθυμα αναχωρείς;».

Του απαντά ο αδελφός: «Πίστεψε με, πατέρα, σωστά μίλησες. Όμως από τότε που έγινα μοναχός δεν νομίζω ότι έκρινα άνθρωπο, αλλά αμέσως την ίδια μέρα συμφιλιωνόμουν μ’ αυτόν.

(περισσότερα…)

1. Είπε ο αββάς Αντώνιος: «Εγώ δεν φοβάμαι πια τον Θεό, αλλά τον αγαπώ γιατί η αγάπη διώχνει πέρα τον φόβο, [η γαρ αγάπη έξω βάλει τον φόβο] (Α΄ Ιω. 4,18)».

2. Είπε πάλι: «Η ζωή και ο θάνατος της ψυχής εξαρτάται από τον πλησίον, [εκ του πλησίον εστίν η ζωή και ο θάνατος] (Α΄ Ιω. 3,14). Αν κερδίσουμε τον αδελφό, τον Θεό κερδίζουμε. Ενώ αν σκανδαλίσουμε τον αδελφό, στον Χριστό αμαρτάνουμε».

3. Έλεγαν ότι κάποιος από τους Γέροντες ζήτησε από τον Θεό να δει τους Πατέρες στον ουρανό. Πράγματι τους είδε εκτός από τον αββά Αντώνιο. Ρωτάει τον άγγελο που τους παρουσίαζε: «Πού είναι ο αββάς Αντώνιος;».

Και εκείνος του απαντά: «Στον τόπο όπου βρίσκεται ο Θεός, εκεί είναι».

(περισσότερα…)