Μέγας Αθανάσιος. Κατά ειδώλων.
… Οπως αυτοί που βυθίζονται στα νερά, όσο κατεβαίνουν βαθιά τόσο περισσότερο βρίσκονται σε μεyαλύτερα σκοτάδια, το ίδιο ακριβώς έπαθε το γένος των ανθρώπων…
Ξέφυγε ο νους των ανθρώπων από το Θεό και καθώς λησμονούσαν την σημασία εννοιών και σκέψεων, ελάτρευσαν ως Θεό τον ουρανό,τον ήλιο, τη σελήνη και τα αστέρια. Καί πίστευαν ότι είναι Θεοί όχι μόνον αυτά, αλλά και τα φυσικά φαινόμενα που παρατηρούσαν στα ουράνια σώματα.
Μέ τον καιρό βυθίζονται σε περισσότερο σκοτάδι και ονομάζουν θεούς τον αιθέρα,τον αέρα και όσα βρίσκονται στον αέρα.
Και το κακό συνεχίζεται κι άρχισαν να λατρεύουν ως Θεούς τα στοιχεϊα και τα αρχικά συστατικά των σωμάτων δηλαδή τη φωτιά, τον αέρα, τη γη και το νερό. Οταν δε οι άνθρωποι έφθασαν στο κατώτατο στάδιο καταπτώσεως σαν τα σαλιγκάρια σέρνονταν πια πάνω στη γη. Ετσι οι πιο ασεβείς από τους ανθρώπους στη μεγάλη τους κατάπτωση λάτρευσαν σαν θεούς ανθρώπους και ανθρώπινες μορφές, όπως τους αυτοκράτορες και τους μυθικούς ήρωες.
Έφθασαν ακόμη στο σημείο τη θεία και υπερκόσμια ονομασία του Θεού να την αποδώσουν σε πέτρες και ξύλα και ερπετά ένυδρα και χερσαία και στα άλογα και ανήμερα ζώα και να απονέμουν σ’ αυτά λατρεία ολοκληρωτική. Και τον αληθινό Θεό, τον όντως όντα Θεόν, τον Πατέρα του Χριστού να μην τον δέχονται και να μη πιστεύουν σ’ Αυτόν…
… Και ενώ οι άνθρωποι είναι όντα έμψυχα και λογικά, ονομάζουν θεούς πράγματα άψυχα και άκίνητα. Και το πιο παράλογο είναι ότι όσα έχουν υπό την εξουσία τους οι άνθρωποι, αυτά τα θεωρουν εξουσιαστές τους και γίνονται δούλοι τους, λατρεύοντάς τα ως θεούς.
Ελληνική Πατρολογία 